فیلم سینمایی راکی

سری فیلم های راکی، عنوان شش فیلم سینمایی پیرامون زندگی و مسابقات بوکسوری به نام راکی بالبوآ از دوران گمنامی و بی پولی او تا دوران به اوج رسیدن او و رسیدن به ثروت و شهرت و مسیر افول دوباره او و خانواده اش را روایت و بیان می کند. پیام محوری این مجموعه فیلم درباره همت، امید و پیروزی و موفقیت در دل شکست است. فیلم راکی به عنوان اولین فیلم مهم و حرفه ای سیلور استالونه توانست تبدیل به یکی از تاثیرگذارترین فیلم های تاریخ سینما شود. از افتخارات فیلم راکی می توان به نامزدی دریافت 10 جایزه اسکار اشاره نمود که در این میان توانست برنده 3 جایزه اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین تدوین شود. کشیده شدن بوکس و سایر ورزش های رزمی به سینمایی و تبدیل ‌شدن مشت زنان به بازیگر یا استفاده از آنها به عنوان قهرمانان فیلم‌های سینمایی اتفاق تازه این نیست. این اتفاق به دوران  طلایی هالیوود در دهه‌های 1930 و 1940 بر می گردد. تقریبا از همان زمان روایت داستان ‌زندگی معمولا پرتلاطم‌ چنین افرادی رواج یافته بود.
با شروع سری فیلم‌ های راکی در دهه‌های 1970 و 1980 فیلم ‌های مبتنی بر بوکس و قهرمانان آن شدت بیشتری گرفت. قسمت اول و بهتر است بگوییم قسمت اصلی راکی را جان اویلدسن کارگردانی کرده است. این اثر در سال 1976 اسکار برترین فیلم سال را به دست آورد. این فیلم به داستان یک بوکسور به نام راکی بالبوا و زندگی پرفراز و فرود وی پرداخته می شود. او دستیابی به عنوان قهرمانی جهان همواره در رویاهای خود می‌بیند بالاخره و پس از سالها همت و تلاش فراوان به هدف خود دست می یابد. تم تبلیغاتی فیلم قطعا یک ایراد بزرگ است که نقاط مثبت آن را کمرنگ می کند، اما فروش فیلم و پول سازی آن به حدی مناسب بود که سیلوستر استالونه ستاره و بازیگر نقش اصلی فیلم را مجبور کرد ‌شخصا به دنبال ساخت قسمت‌های بعدی برود و راکی‌ های دو تا پنج طی 15 سال بعد از او تولید شدند، البته به‌رغم هیجان‌سازی‌های کاذبی که صورت گرفت هیچ‌یک از آن ها با راکی اولیه و اصلی برابری نکرد.
سیلوستر استالونه که پیش از این در مورد او توصیف نمودیم، در موج ساختن راکی‌ های خود چهره‌های متعددی را وارد کش و قوس‌های بوکس کرد، برخی از آنان قهرمانان نامی و حقیقی در این رشته ورزشی بودند و در بین آنها نام تامی موریسون هم به چشم می خورد. این بوکسور آمریکایی 44 ساله است و در 52 مبارزه حرفه‌ ای خود تاکنون فقط سه باخت را تجربه کرده است، او در سال 1989 مورد توجه استالونه که در تدارک ساخت قسمت چهارم فیلم راکی بود، قرار گرفت. استالونه از وی در نقش یک بوکسور با استعداد و جوان استفاده نمود که در  ابتدا شاگردی او را می کند اما سرانجام رو به‌ روی او قرار می گیرد. نام این کاراکتر «تامی مسلسل» بود. داستان فیلم شرح می دهد که کاراکتر استالونه (راکی بالبوا) چطور این جوان را پیدا می کند و او را تربیت می کند و به اوج می رساند، اما در نهایت به  دلیل خودخواهی های او مجبور می شود با او روبرو شود و در جنگی خیابانی او را شکست دهد تا بر سر جایش بنشیند.

سینما تاکنون به‌دنبال تصویرسازی از روی زندگی بسیاری از بوکسورهای دیگر نظیر راکی مارسیانو، محمدعلی کلی و جو لوییز رفته است. شاید نتوان با این بوکسورهای خطرناک زندگی کرد، اما می ‌توان داستان زندگی آنها را تبدیل به فیلم کرد و از قدرت عزم و اراده آنان درس های آموخت. حتی می توان به قهرمانان خیالی پرداخت و افرادی را به تصویر کشید که در دنیای حقیقی وجود خارجی نداشته‌اند. فیلم ‌هایی نظیر «بوکسور» و «The Figther»  نمونه‌ هایی برای این نوع رویکردها هستند. رویکردهای دیگری نیز نسبت به قهرمانان بوکس در فیلم ها وجود داشته است، چنانچه 90 سال قبل، چارلی چاپلین در یکی از فیلم هایش از بوکس ابزاری برای تامین معیشت انسان های کوچک جثه‌ای ساخت که صرفا توانایی جا خالی دادن دارند تا مشت‌ها و ضربات حریفان قدرتمندتر بر سر و صورت داور یا مردم بنشیند، تا حین فیلمی که از قضا بسیار هم به یاد ماندنی است به ورزشی لبخند بزنند که نشانه ی قدرت نمایی و خطرپذیری می باشد.